Geestverruimende ontmoetingen in 2023
Omgeven met ratelende apparaten als de slimme telefoon en schootrekenaar is het makkelijk om te blijven plakken in werk- of huisomgeving en vanaf dat punt de wereld gade te slaan. Zo in een lusteloze houding te vervallen en over te schuiven van de ene luie zetel naar de zetel van het buro. Zonder kritische informatie, geen nieuwe invalshoeken, die mochten ze toch langskomen, met een simpele druk op de knop worden uitgeschakeld, weg nare informatie, ideeën van elders, valse opmerkingen.
Gelukkig ben ik er in 2023 af en toe op uit getrokken en heb zéker drie mensen gesproken die geestverruimende en verwarrende opmerkingen naar voren brachten, die ik dan hier graag even deel.
Dat koppige volk
In Polen wordt ieder jaar een onafhankelijkheidsmars gehouden, zo ook dit jaar, ongeveer 250.000 mensen gingen in hoofdstad Warschau de straat op. De slagzin waarachter talloze mensen en organisaties optrokken was ‘Polen is nog niet verloren’. Vanuit de Nederlandse gebieden doet Voorpost ieder jaar mee aan deze demonstratie, uit andere landen, zoals Ierland, Spanje, Frankrijk, waren ook geïnteresseerden op deze dag afgekomen.
Het is een evidente gelegenheid om iets mee te krijgen van de situatie in Polen, maar in de dagen rondom de demonstratie kun je ook wat horen van actieve, gepolitiseerde mensen uit andere landen van Europa. Zo sprak ik een tijdlang met een Spanjaard uit Madrid en weet ik weer wat meer van het land ‘alle separatisten zijn links, willen onafhankelijkheid en de grenzen opengooien voor migranten’.
De vraag van zijn kant over Nederland die me wel uit evenwicht bracht, was waarom een koppig volk dat zich van het grote Spaanse Rijk wist te ontdoen, we hebben het dan uiteraard over de Tachtigjarige Oorlog, nu zomaar alles laat gebeuren. (Drugs, misdaad, omvolking, Nederland als land in verval). Ja, ik ben er nog niet helemaal klaar met het nadenken over deze vraag.
Armoede ook bij ons
Diep in de stad Den Haag, vlakbij een voetbalvereniging waar ik honderd jaar terug (toch bijna wel) nog een balletje heb getrapt, was mij gevraagd een voedselpakket af te leveren. Met essentiële producten, denk dan aan afbakbroden, wortels en doperwten in pot, hagelslag en houdbare melk. Geen producten voor het goede leven, maar juist om de buik voor een aantal dagen gevuld te houden.
Nu de prijzen door het dak heengaan, van elementaire zaken als voedsel, maar ook het gas en licht, kunnen mensen simpelweg niet meer rondkomen. Het behoeft weinig uitleg dat onder de huidige managersklasse van zielloze bestuurders - in de BOG-natie (Bankers Occupied Government) - die zich inspannen voor het ziekprikken van de bevolking en oneindig oorlog voeren, de rekening van dit alles naar de werkende klasse gaat.
Bij het afleveren van dit voedselpakket viel de zin, ‘ik moet hiervan huilen’ , met bevende stem, als een schreeuw in een lege zaal. Wakker geschud door een emotionele reactie op het binnenbrengen van eten en drinken. Het bracht ook mijzelf weer eens terug naar de belangrijkste zaken van het leven, als een dak boven je hoofd, gezondheid en een goede maaltijd, wat heb je eigenlijk nog meer nodig?
Het zijn net varkens
Zo ergens voor de grote vakantie kreeg ik weer eens een goede indruk hoe er aan de andere kant van streep wordt gedacht. Een klusje bracht me tussen vetbetaalde lieden van de kletsklasse, die zich naar goed gebruik druk maken om zaken die ze niet aangaan of niet begrijpen en zogenaamd een mening hebben, uiteraard overgenomen uit een van hun krantjes, vaak een dag of twee geleden opgeschreven.
Al een half jaar terug, dus voordat werkend Nederland een signaal afgaf via de landelijke verkiezingen door op de PVV stemmen én dat ook zij hier nog leven, werd al wel duidelijk dat de modeverschijnsels waarmee de bourgeoisie het bleke bestaan kleur geeft ver weg liggen van echte zorgen van gewone mensen. Gelukszoekers (zij kletsen over vluchtelingen), klimaat (zij denken dat de wereld straks ten onder gaat) en natuurlijk de 1000 en 1 nieuwe geslachten. (zij kletsen over gendergelijkheid)
Ooit had ik nog wel een het lumineuze idee om deze groep van kletsers en schuivers af en toe eens voor te leggen hoe werkende mensen leven en met welke problemen zij zich bezighouden. Dat werd een mislukking. Het totale gebrek aan zelfreflectie van de bourgeoisie, kritisch te kijken naar het eigen handelen of andere opvattingen mee te nemen blokkeert iedere serieuze uitwisseling van ideeën.