Veel prikkelt, vooral op de kleine en grote schermpjes, maar zo ook een titel die vorige week in de bus viel en direct mijn ogen deed opzetten. Een boek met kritieken op een tweetal schrijfsels van Marijke van Hoorebeeck en Jeroen Belens, met als geschil de geschiedschrijving van het Algemeen Diets Jeugdverbond (ADJV), een jeugdbeweging uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Niet bepaald een publiekstrekker, maar ik heb zelf jaren terug eens een biografische beschrijving van de Nederlandse voorman van deze organisatie geschreven… Dat was een leuke, maar moeizaam klus, met een aantal opmerkelijke bezoekjes op zoek naar informatie en zodoende blijven hangen in het geheugen.
De Blauwvoeterij was een Vlaamsgezinde beweging rond 1875 ontstaan in het Klein Seminarie van Roeselare met als voornaamste inspirator dichter Albrecht Rodenbach. Uit die meer radicale vleugel, van katholicisme en Vlaams-nationalisme, zouden verschillende bewegingen ontstaan, op de universiteiten, maar dus ook wat wij nu als padvinders zouden aanmerken, namelijk het Algemeen Diets Jeugdverbond, waar de leden naast een traditionele werking ook aandacht voor culturele zaken werden bijgebracht. Het vormen van de jeugd. Bildung dus.
Mijn schrijfdrift in die periode (2013) betrof toen biografische schetsen van personen voor het berichtenblad Laagland van Voorpost Nederland. Ik kwam zo aan bij Dick Andrée, de voorman van het ADJV met de thuisbasis in de Van Bassenstraat te Den Haag. Daarbij schreef ik een samenvatting voor op Wikipedia voor het bredere publiek. Deze lijkt inmiddels verwijderd, via de zoekmachine kwam ik wel op een andere plaats mijn tekst tegen.
Het onderzoek van mijn kant heeft niet een oude vraag beantwoord, waarom er in Nederland geen nationalistische jeugdbeweging bestaat, zelfs onze padvinders zijn vandaag tot scouts verworden. Wel was het leuk te zien hoe men heeft getracht zoiets dergelijks op te zetten, nota bene in Den Haag, in de Schilderswijk, toen in de jaren vijftig in een buurt waar Nederlandse arbeiders woonden.
In het boek wordt kritiek geleverd op eenzijdige en politiek-correcte benaderingen, die voor buitenstanders wat lastig te vatten zijn, gezien de materie, maar er wel op wijzen dat bepaalde benaderingen eigenlijk anders of breder zouden moeten. (Zoals niet te veel leunen op één bron) Daar kan ik zelf ook wel iets mee, want wellicht dat er op het ADJV/Dick Andrée-verhaal nog een vervolg komt.